داستان عاشقانه زیبا   بر اساس روایتی حقیقی از فوت آوازه خوانی عاشق پیشه و جوان  که در زمستان سرد سال ۱۳۸۸ حین اجرای ترانه ای عاشقانه در مرکز شهر رشت و زیر سینمای سپیدرود،  جان به جان آفرین تقدیم کرد و همچون جرُعه ی نور سوی "او" بازگشت.  

نمیدونم چرا   در  گذر زمان و مکان  سردر گمم .   قبلا  اسیر در  بند و زنجیر  زمان  و مکان  بودم     نه میشد  ازش جلو  زد   و نه اینکه  به گذشته  بازگشت ،    اما اکنون  حتی  نمیدونم  چه تاریخ و ساعتی ست.         *         کودکی درون تاکسی زرد رنگ  از مادربزرگش پرسید؛  عزیزجونی،  عشق هنوز هم وجود داره؟ کجاس؟ پس چلا من نمیبینمش؟  عشق چه شکلیه عزیز جون؟  

مادربزرگ بی اعصاب تر از آن بود که دل به حرفهای نوه اش بدهد و با عصبانیت گفت؛  چی؟ خفه خون بگیر،  عیبه   ،  نیم وجب بچه  چه حرفایی میزنه، بی حیاء  ،  دخترک چشم سفید ..... 

من از دیدن چهره ی معصوم دخترک ناگهان به یاد چهره ی خواهرم شاداب پل میزنم.  به دوران کودکی و خانه ی پدری در کوچه ی بن بست ایران.،   خاطراتی کهنه و کمرنگ،  کودکانه هایی بی غم و بی دغدغه در لحظات جاری میشدند،   درب خانه ی پدری که به زیر سایبان چتری پیچک یاس  پنهان بود،  همان درب چوبی و زهوار در رفته...    صدای بوق ممتد یک ماشین عروس،  افکارم را نخکش میکند و به خویشتن خویشم را در وسط عرض خیابان میابم!  .. 

       ساعتی بعد  در عبور از  محله ی "ساغرین سازان " به  پرسش آن دختربچه  می اندیشیدم  و بی اختیار   به  یاد  خاطرات یاری بی وفا و رفته از دست، افتادم  ،   آهی عمیق کشیدم و لعنتی بر بهار و عشقش فرستادم... 

          چند نفس بالاتر..... در خیابان شیک و شهرداری رشت...

در سکوت درونی ام،  صدایی خاموش  نجوا میکرد،  واژه در عالم غیب از درخت الفبا میچید و یک به یک به من وحی میکرد،    انگار  میخواست  قافیه هایش را کنار هم جور کند و  شعر بسراید، اما زکی خیال خام.... 

من که شاعر پیشه نیستم،  حتی یک متن ساده را نیز نمیدانم چگونه سر به هم بیاورم   

نجوای خاموش دلم  اصرار و  از من  انکار

نه، صحبتش را هم  نکن. مگر الکی ست؟   هر که را بهر کاری ساخته اند.  شعر سرودن که  کار ساده ای نیست.  ساکت شو،  کمتر  در احساسم کنکاش کن،  خسته ام کردی....  خاموش شو...

سولفه ای الکی کردم تا  سکوتم را بشکنم  و  نجوای خاموش دلم را  خفه کنم   .  به آرامی چند قدم بالاتر     نجوای خاموشه دلم  محو شد ،  

صدای آوازه خوانی  محزون بگوش رسید،   چه صدایش شبیه صدای من است.   اما من که مدتهاست صدایم را گم کرده ام،   هیچ به یاد نمیاورم آخرین بار  کجا و چه زمان  چه کلامی بر زبانم جاری شده!   

چرا!   درست است،    خوده خودش است،   اخربن بار  در مرکز شهر مشغول خواندن  همین آواز بودم  ....    اوه  خدای من،  یعنی من موفق شدم؟  آیا  من مجدد خودم را   یافته ام!  ؟... 

پیش رفتم   ،  آری،  خودم بودم ...  خودم  را دیدم،    در هیبت  18 سالگی های  عاشق پیشه ام  بودم،  همان گیتار قدیمی،  همان تن پوش  قدیمی،   دقیقا  خودم بودم  با همان  نگاه  گیرا  و صمیمی....    

من بودم ،   یعنی تمام این سالهای  سرگشتگی و  بی جسم و تنی،   نیمی از خودم را  در آن ایام  جای گذارده بودم؟   من  دیر زمانی  بود که  چیزی کم داشتم،   در جستجوی خودم  بودم،   سراسر  در عبوری بی وقفه از کوچه پس کوچه های به هم گره خورده ی رشت  ،  بدنبال  نیمه ی گمشده ام بودم،   من  سِیرِ پیوستگی زمان و مکانم را   از دست داده  بودم   و  اکنون ،   به خودم  رسیده بودم،        آری   این  منه، در من،    آشفته و  عاشق  پیشه،  و پُر غم  ،  روبرویم ایستاده  و  آواز میخواند  ،  و بغضی لجباز گلویش را  گرفته،     چشمانش کمی اشکین است،  غمی محزون و غم افزا از نوای سازش بر می خیزد،    من  خیره میمانم،   او نگاهش به من افتاد اما انگار مرا نمیبیند،   او شاید کسی  شبیه من باشد،   نمیدانم،  کمی گیجم ،    چقدر  مشابهت با  من دارد ،  ولی  من مدتهاست  تصویری از خود در هیچ  آیینه ای  ندیده ام ،   پس نمیدانم  که  اگر  آیینه های شهر  با من  آشتی  کرده بودند   هنوز هم  همچون  روزهای آخرین در هجده سالگی ام  بچشم می آمدم  یا که نه؟!....    شخصی از درون جمع تماشاگران  به آرامی چیزی زمزمه میکند دم گوش دیگری.  و میگوید؛  

     مگه نمیشناسیش؟ این همون پسره ست دیگه ه ه... همونی که دختره  حاجی بازاری  رو میخوادش،   اسمش خوب چیزی بودااا،  واستا توک زبونمه ... 

شخص کناریش بی مقدمه و غمناک میگوید؛    ادوین   اسمش ادوینه 

    __آره آره  خودشه  ادی ،  بهش میگن ادی . درسته. 

 

      _ من غرق حیرت میشوم  زیرا 

این جوانک  حتی  همنام  من است... 

بگذارید  بی رودروایسی بگویم  که ؛ 

      این  جوانک، در نگاه اول، کمی احمق به نظر می رسید. با همان سبک همیشگی،  مو هایش  را بروی گونه ی چپش  ریخته ،   هیچکس بهتر از   خودش و خودم  نمیداند که  او چرا اینگونه نیمی از چهره اش را زیر موی زلف بلندش  پنهان  میکند .    تقریبا  نیمی از صورتش را همگان میبینند  زیرا  قصد دارد چیزی را زیر  مویش پنهان  کند،     چه چیزی؟  خب بگذارید اعتراف کنم،   خال کوچکی که زیر چشم چپم  به شکل  یک  قلب  است  ،   اما  اگر  صادقانه تر  بگویم،   شکلش به مانند  قلبی  وارونه  است،   بعبارتی  شبیه عدد        ۵     

نمیدانم چرا  از کودکی  وسواس خاص و عجیبی در پنهان کردنش  داشتم ،    اکنون که  از خودم  فاصله  گرفته ام     و  بهتر قضاوت میکنم   میبینم که  پنهان نگه داشتنش  کار بیهوده ای  بود   که   تمام لحظات  زندگانی ام  را  درگیر  وسواسی  عصبی  کرده بود،     ای کاش  هرگز  چنین  وسواسی  بخرج نداده  بودم،     اتفاقا  خیلی هم  شیک تر بود  اگر  دیده  میشد      اما.... 

یکبار  پیررن  کوهلی دوره گرد   که میخواست  فالم را  کف بینی  کند   نگاهش به  خالم افتاد  و  دستش لرزید     مضطرب شد  و گفت   فرجام  مجنون صد بهتر از  تو بوده. 

من نیز عمری به این جمله اندیشیده بودم ،  یعنی چه؛   فرجام  مجنون      فرجام  مچنون  که رسوای زمانه بود ،  چطور صدبرابر  از 

 عاقبتم بهتر بودش؟  مگه قراره عاقبتم چه بشه؟   


   یعنی چه؟ ؛ 

   عاقبت مجنون  صد بهتر از  تو  بوده؟     ،

  1. یادم میاید که پیرزن حتی هیچ پولی از من نگرفت  و سریع با دستپاچگی  رفت.  آن موقع  در عالم نوجوانی  می پنداشتم که  آن کوهلی  فالبین   دیوانه بوده  و  راجع به  آن تجربه ،  جوک ساخته بودم  که  فالگیر  از دیدن  طالع  عجیبم    به  سرعت از صحنه متواری شده بود  و  جانش را برداشته  و  در  رفته  بود    خخخخ    خب  آن زمان  خام بودم   

      این  منه ،  بی من _  کنار پیاده رو  و  سمت سنگفرش  فرسوده ی خیابان شیک ،   چند بغل جلوتر از گیشه ی سینما  سپیدرود   شروع  کرد به نواختن

 همزمان  سانس فیلم تمام  و تماشاگران  خارج میشدنذ . امشب اما مهمانان سینما، ملودرام عاشقانه تلخی دیده بودند. جوانک، سرما را به شکلی می‌نواخت که گرمای حروف اش تا عمق چشم هایت بی مزاحم راه می‌یافت.

    " سراب رد پای تو ........ کجای جاده پیدا شد؟ 

     کجا دستاتو گم کردم؟ که پایان من اینجا شد

  •        تمام سالن، حالا بیرون سینما، ایستاده‎است به تماشای عاشقانه ای تازه از جنس یک خلوت مشترک! سوز حرارت اجرای جوانک، اشک‌ سرما هم را در آورده است. هرکس که پای فیلم، چشم بغض اش نشکفته، حالا، با گوش دل جبران می‌کند. انگار همه، این کنسرت زنده را کم داشتیم. تجسم این همه لطافت یکجا جمع شده، آن هم میان جماعت خواننده خیابانی این روزگار، غیر قابل باور است.

 

تو با دلتنــــگیای من ...... تو با ایــن جاده هم‌دستی!

تظــــاهر کن ازم دوری ... تظـــــاهر میکنم هستی... 

انگار سانس جدید سینما، بیشتر از داخل سالن، گرفته است! تقریبا کسی نیست که دست در جیب نبرده باشد تا از حال خوب و اجرای ناز جوانک، تقدیر کند.

بغضی سنگین، صدای جوانک را از هم می‌پاشد. جمعیت در خلوت اشک، به نوستالژی عاشقانه شخصی شان بازگشته اند و با او زمزمه می‌کنند. جوانک به سرفه افتاده ولی با چشم های بسته تکرار می‌کند.

بهار کجا دستاتو گم کردم ... که پایان من اینجا شد...

که ... پایان من ... اینجا شد ... که... پ...ایا...ن من ... ای...ن...جـــا ...

صدای نوازنده در میان همهمه ای مبهم، گم می‌شود. فریاد مرگ‎باری، دچار حضار می‌شود. همه ترسیده‌ایم. کسی می‌گوید: «قلبش، ترکیده!» از چشم و بینی‌اش، خون بیرون می‌ریزد. انگار حقیقت دارد. صحنه، سخت تر از توصیف قلم است.

چشم‌هایم، خیره مانده و نمی‌خواهد روایت را به قلبم برساند. جوانک در همین عاشقانه کوتاه ولی سخت، به عشق جاویدش پیوسته‌است. قهرمان قصه عاشقی، جایی جز پرده سینما، بالاخره نقش بی‌تکرار مرگ را بازی کرد.

ملودرام امشب، تکمیل شده‌است و بغض عشق، بدرقه راه امشب من. در خود مانده ام. پایان جوانک شد همانچه که عمری همه جا، دم می‌زد از آن. پایان من کجا می‌شود.... 

هنوز هم در کوچه پس کوچه های به هم گره خورده ی این شهر خیس و نمور ،  عاشقی قدم بر سنگفرش میگذارد  ،  هنوز هم عشق هست ،   هنوز هم  عشق آسمانی  بر روی زمین و در تن پوشی از کالبد زمینی و روحی زلال و پاک   وجود دارد..  

فقط چشم بصیرت میخواهد و یک لیلی ِ شیرین صفت...


داستان بلند