می دانست کسی خانه نیست ، ولی باز نگاهی به اطراف کرد و خیالش که راحت شد ، آب دهانش را انداخت روی آخرین لکه و با پارچه ای قرمز رنگ حسابی پاکش کرد . با وسواس همه جای پنجره را وارسی کرد ، دیگر لکه ای نبود . نگاهی به ساعت انداخت ، چیزی به ساعت ده صبح نمانده بود ، کنار پنجره ایستاد. آفتاب تا سومین چنار محوطه ی بیرون خانه کشیده شده بود .

  

****************
         -  زیاد سر پا می ایستید ؟ 
         -  بله . 
         -  پرستارید؟ 
         -  نه . 
         -  آرایشگرید؟ 
         -  نه . 
         -  پلیس راهنمایی هم که نمی توانید باشید ، پس دلیل این همه ایستادن شما چیست ؟ 
         -  من از ساعت ده صبح می ایستم و با دوستم یک رمان زیبا را می خوانیم تا ساعت دوازده . او که می رود دوباره می ایستم و گنجشک ها ی درخت چنار را می شمارم . 
          دکتر نفس عمیقی کشید و عینک اش را از روی صورت اش برداشت و آن را روی میز گذاشت و با صندلی چرخدارش تا دیوار سفید پشت سرش عقب رفت ودست هایش را درهم قفل کرد و با تعجب به زن نگاه کرد. زن با خودش فکر کرد که دکتر ارتوپد انگار به یک خرچنگ هفتاد کیلویی نگاه می کند که یک لاک پشت هم وزن خودش را با چنگال هایش گرفته و بعد ازتصویر خرچنگی خودش با لاک پشت ، خنده اش گرفت . 
         - باید هم بخندید!  این جمله را پزشک با لحن عصبی و تمسخرآمیزی گفت . زن با بی تفاوتی نگاهی به دکتر انداخت و گفت : 
         - ببخشید اگرناراحت شدید ولی دیدن یک خرچنگ هفتاد کیلویی که شکل من است و یک لاک پشت هم وزن اش را با چنگال هایش گرفته ، کمی خنده دار است ، به نظر شما این طور نیست ؟ 
          دکتردندان هایش را به هم فشرد و آب دهان اش را  آن چنان قورت داد که زن احساس کرد، یک بچه وزغ را درسته می بلعد و این بار اشک در چشم هایش جمع شد و بی درنگ به دکتر گفت :  
          - چطور دلتان می آید یک بچه وزغ زنده را بی رحمانه قورت دهید ؟ چطور؟  
          دکتربا چشم های ترس زده اش  به زن خیره شده بود و زن دراین خیال بود که  حتما بچه وزغ بی گناه هنوز توی شکم گنده ی دکترزنده است و ازاین که شکم او گنده بود خوشحال شد و لبخندی زد و گفت : 
          - چقدر خوشحالم که شکم شما گنده است . 
          چشم های پزشک آن چنان گرد شد و پره های دماغش به قدری ازهم باز که انگارچیزی نمانده بود  همه ی اجزای صورت اش از زورعصبانیت کنده شوند وبعد با شدت خودش را با صندلی چرخدارش به میزبزرگش رساند و روی برگ نسخه اش شروع به نوشتن کرد ودرهمان حال با صدایی که شبیه فریاد بود ، گفت : 
          - درد پاهای شما به علت ایستادن زیاد است و در واقع شما واریس دارید، آخرچه کسی دوساعت سرپا می ایستد وکتاب می خواند و گنجشک ها را می شمارد؟ برایتان دارو می نویسم ، از ایستادن زیاد هم خودداری کنید، درعین حال شما را به یک دکتر اعصاب و روان معرفی می کنم ، شاید مورد شما عصبی هم باشد . کجایید خانوم ؟  
          با صدای دکتر، زن چشمش را ازروی شکم گنده ی دکتر برداشت و با تعجب به اوچشم دوخت وگفت : 
          -  من توی شکم شما بودم ، داشتم فکر می کردم بچه وزع بیچاره در چه حالی ست ؟                             
          دکترهمان طورکه ایستاده بود ، با تشنجی آشکار، نامه ی مشاوره ی  دکتر روانشناس را به طرف زن دراز کرد و گفت :  
         - بفرمایید خانوم بفرمایید! 
         زن ایستاد و به آرامی نامه را گرفت و گفت : 
         - ولی دکتر من هنوز پاهایم درد می کند ، لازم است که بازهم پیش شما  بیایم ؟                              

         دکتربی آن که به زن نگاه کند ، سریع روی صندلی اش نشست  و گفت  :   

        -  نخیر خانوم نخیر. همان دکتر روانشناس درد پاهای شما  مداوا می کند                .

 
****************

  

         زن نگاهی به اطراف انداخت و مثل هر روز آب دهان اش را روی یک لکه ی کوچک انداخت و با دستمال ساده ی قرمز رنگ لکه را پاک کرد و بعد کنار پنجره ایستاد و منتظر ماند تا مرد بیاید و زیر سایه ی چنار پیر محوطه روی نیمکت چوبی بنشیند و کتاب رمانش را باز کند تا با هم شروع به خواندن کتاب کنند.

****************

         دکتر روانشناس نامه را خواند و به آرامی روی میز گذاشت و به زن گفت : 
         - مشکلتان را بگویید . 
         زن همان طور که چشم دوخته بود به پروانه های روی پرده ی  کرم رنگ پشت سر دکتر ، گفت: 
         - پاهایم درد می کند. به دکتر ارتوپد هم گفتم ولی او گفت که شما باید مرا ببینید ! 
         -  بله ! ایشان  برایم نوشته اند که علت اصلی درد پاهای شما سر پا ایستادن زیاد است ! درسته؟        
         -  بله درسته. من می ایستم و با دوستم که یک آقای محترم است ، کتاب می خوانیم و بعد که او می رود ، گنجشک های درخت چنار را می شمارم . 
        - خب ! کتاب را معمولا نشسته می خوانند . شما هم بهتر است بنشینید کنار دوستتان و با هم کتاب بخوانید ، ولی گنجشک ها را چرا می شمارید ؟ علت خاصی دارد ؟ 
         زن با هیجان گفت: 
         - اگر بنشینم ، دیگرکتاب را نمی بینم . آخر دوستم پایین  پنجره ی خانه ی من روی یک نیمکت چوبی زیر سایه ی یک درخت چنار می نشیند و من هم از قاب پنجره می ایستم و با هم کتاب را می خوانیم ! 
        دکتر روانشناس با تعجب نگاهی به زن انداخت و گفت :  
         - از آن فاصله شما چیزی می بینید ؟                                                                                    
         زن خودش را جلو کشید و انگار که بخواهد یک رازبزرگ را با کسی درمیان بگذارد، آهسته گفت : 
         -  چشم های من بسیار تیز بین است دکتر! 
         دکتر نفس عمیقی کشید و گفت : 
         - و گنجشک ها ؟ آن هارا چرا می شمارید ؟ 
         زن آهی کشید و  گفت :  
         - خدا گنجشک ها را خیلی دوست دارد، مگر شما این را نمی دانید ؟ من هرروز گنجشک ها را می شمارم وتعدادشان را توی یک دفترچه یادداشت می کنم ، به دوستم قول داده ام حساب آن ها را داشته باشم . بچه که بودم پدربزرگم برایم اسمارتیز می خرید و می گفت اگر قوطی اسمارتیزها را خالی کنم وآن ها بشمارم و دوباره سر جایش بریزم ، زیادتر می شوند. او راست می گفت و من هر وقت این کار را می کردم  آنقدر تعدادشان زیاد می شد که دیگر توی قوطی جا نمی گرفتند . حالا هم من هر روز گنجشک ها را می شمارم تا تعدادشان بیشتر شود. 
         وانگار که فلسفه ی مهمی را بیان کرده باشد ، دست به سینه و با لبخند پیروزمندانه ای  به پشتی صندلی تکیه داد و خیره به چشمان دکتر روانشناس منتظر ماند تا او حرف هایش را تایید کند .                                                                                                                                                                           
          - این عالی است ، من نمی دانستم وممنونم که مطلب به این مهمی را به من گفتید واما ممکن است بگویید  موضوع کتابی که با دوستتان می خوانید چیست ؟ 
          زن با خوشحالی گفت : 
         - معلوم است ،  یک داستان عاشقانه . 
         دکتر بلافاصله گفت : 
         - چه خوب! می توانید تا این جای داستان را که با دوستتان خوانده اید برایم تعریف کنید ؟ 
          زن صندلی اش را جلو کشید و خودش را به میز نزدیک کرد و با نگرانی گفت : 
         - نه، نمی توانم . 
         - چرا؟ 
         - چون تمام داستان را فراموش کرده ام . 
          دکترنگاهی به زن انداخت و در صندلی راحتی فرو رفت و با مهربانی گفت : 
         - از آن مرد برایم بگویید ، از دوستتان . 
          زن نگاهی به پروانه های زرد روی پرده ی کرم رنگ پشت سر دکتر انداخت و گفت : 
         -  از کدام مرد ؟ 
         -  همان مردی که پایین پنجره ی خانه ی شما روی یک نیمکت چوبی می نشیند و با هم رمان می خوانید! 
          زن همان طورکه به پروانه ها چشم دوخته بود بدون توجه به سوال دکتر، پرسید : 
          - شما می دانید چند  پروانه روی پرده ی اتاقتان هست ؟ 
          دکتر برگشت و نگاهی به پرده انداخت و گفت : 
          - نه ! من تا به حال آن ها را نشمرده ام . 
         - ولی من همه ی آن ها را شمردم و چند تایی راهم که لای چین پرده دیده نمی شدند ، به تعداد شان اضافه کردم ، شما شصت و هفت پروانه دارید آقای دکتر. 
          دکتر دوباره در صندلی چرمی اش فرو رفت و دستی به چانه اش کشید و گفت : 
         - ممنونم که آن ها را شمردید ، حالا از  دوستتان بگویید. از آن مرد که با هم رمان می خوانید . 
         زن با هر دودست شروع کرد به مالش دادن پاهایش و درهمان حال و بدون این که نگاهی به دکتر بیاندازد گفت : 
         -  شما کدام مرد را می گویید؟ من فقط گنجشک ها را دوست دارم و پروانه ها را . گنجشک های درخت چنارزیرپنجره ی خانه ام وپروانه هایی که رنگشان زرد است وروی پرده های کرم رنگ می نشینند  و از آن دوست شما هم متنفرم که بچه قورباغه ها را قورت می دهد ولی خوشحالم که شکم گنده ای دارد. من فقط پاهایم درد می کند و دلم می خواهد پنجره های خانه ام هیچ لکی نداشته باشند ، شما به من بگویید چکار کنم تا درد پاهایم خوب شود ؟ خواهش می کنم . 
         دکتر چشم دوخته بود به زن که معصومانه پاهایش را مالش می داد و بعد روی برگ نسخه چیزهایی نوشت و به زن گفت : 
        - این داروها را طبق دستور مصرف کنید و اما می خواستم بدانم طرح پرده ی خانه ی شما چیست     خانوم  ؟                                                                                                                                                                                                       
         زن از مالش پاهایش  دست کشید و با تعجب نگاهی به دکتر کرد و مثل کسی که متهم به انجام کار ناشایستی شده و باید پاسخگو باشد ، گفت   :                                                                                                                                                                             
         - دکتر! پنجره های خانه ی من پرده ندارد ولی باورکنید من هر روز لکه ها را پاک می کنم.                   
         دکتر که اضطراب و نگرانی زن را دید ، با آرامش به او گفت :                                                   
         - نه! نه! مهم نیست و چرا شما اینقدرنگران لکه ها هستید ؟                                                          
         زن با تعجب معصومانه ای رو به دکتر کرد و پرسید    :                                                                
         -  یعنی شما نمی دانید که چقدر لکه ها بی رحم  هستند ؟ شما حتما می دانید ، می دانید که لکه ها می خواهند مرا از دوستم دور کنند ، وقتی لکه ها پاک می شوند من به دوستم نزدیک ترمی شوم ، چطورشما که یک   دکترهستید این موضوع مهم را نمی دانید ؟                                                                                    
          جمله ی آخر را زن با بغضی آشکاربیان کرد و دکتر که اضطراب و هراس او را دید، بلافاصله گفت :               
  
                  
  
         -  معلوم است ،معلوم است که من می دانم چرا لکه ها باید هرروزپاک شوند، فقط فراموش کرده بودم. به طور قطع لکه ها که پاک می شوند شما دوستتان را بهتر می بینید   .                                                    
          
         زن خودش را به جلو کشید و مثل این که بخواهد جمله ی  ناتمام دکتر را کامل کند ، گفت :                        
      - و به او نزدیک ترمی شوم .                                                                                                      
         دکتر که احساس کرد موفق بوده و توانسته آرامش زن را به اوبرگرداند با خوشحالی جمله ی او را تکرارکرد و گفت :                                                                                    
                          
         - بله و به او نزدیکتر می شوید  .                                                                                               
         دکتر از روی صندلی چرمی بلند شد و روبروی پنجره ایستاد و خیره ماند به پروانه های زرد روی پرده . با خود فکر کرد دراولین فرصت پروانه ها را خواهد شمرد . درهمان حال دکترارتوپد را مجسم کرد با قورباغه ای که توی شکمش شنا می کند ، از تجسم آن صحنه خنده اش گرفت وپیش از این که رویش را برگرداند لب هایش را جمع کرد و نگاهی به زن انداخت که چشم دوخته بود به پروانه ها. زن زیبا بود ، بلند قد با چهره ای گندمی ، چشمانی به رنگ عسل و یک بینی خوش تراش و گونه هایی برجسته .  مانتوی قهوه ای ساده ای پوشیده بود و روسری اش که هم رنگ چشمان اش بود و آرایش ملایم اش ، چهره اش را معصوم ترنشان می داد.می دانست که بیشتر ازاین نباید از زن بپرسد و ادامه ی گفت و گو بیهوده است ، فقط دنبال راهی بود تا بتواند زن را به آرامش برساند و او را از توهمات پیچیده اش نجات دهد . دوباره برگشت و نگاهی به پرده ها انداخت . پرده هایی که همین اواخر همسرش آن ها راانتخاب کرده بود . ناگهان فکری به خاطرش رسید و رو به زن کرد و  گفت :

         - می خواهم به شما بگویم که پروانه های زرد رنگی که روی پرده های کرم رنگ هستند می توانند کاری کنند که پاهای شما هرچه زودتر خوب شود و بعد به پرده اشاره کرد و گفت :  از این طرح پارچه در راسته ی پرده فروش ها بسیار است و البته من می توانم آدرس دقیق مغازه ای که این طرح پارچه را دارد ، از همسرم سوال کنم و به شما بگویم ، همین امروز برای خریدن و دوختن پرده اقدام کنید و آن را به پنجره های خانه اتان آویزان کنید ، مطمئن باشید  با این کار درد پاهایتان به مرور بهترخواهد شد.  

                                      

****************

         زن روی مبل چرمی سیاه ،روبروی پرده ی کرم رنک نشسته بود و فکر می کرد چقدر پروانه های زرد برای بهبود بیماری واریس مفیداند و با خودش فکر می کرد ، ای کاش همه ی مردها شکم های گنده داشته باشند و چقدر خوب است که آدم هر روز لازم نباشد لکه ها را با آب دهانش پاک کند . 
        آخرین جرعه چای را سرکشید و نگاهی به ساعت انداخت . ساعت  ۱۰صبح بو د، ناگهان با هراس از جایش بلند شد و خودش را به پنجره رساند ، بیرون پنجره را نگاه کرد و وحشت زده به عقب برگشت . چنگ زد میان موهایش و با عجله  پارچه قرمزرنگ را خیس کرد و پرده را کنار زد و با شدت شروع کرد به پاک کردن شیشه ها ومرتب با نگرانی زیردرخت چناررا نگاه می کرد و گاهی ناامیدانه خیره می ماند به نیمکت چوبی . مستاصل شده بود اما به یک باره مانند دانشمندی که کشف تازه ای کرده باشد ، شروع کرد به کندن پرده ها و دوباره پشت شیشه پنجره ایستاد و نفس عمیقی کشید و با لبخند دست راستش  را آرام  روی شیشه ی پنجره گذاشت  . 
        آباژور زرد قدیمی را روشن کرد . روی کاناپه ی چرمی سیاه دراز کشید و پرده کرم رنگ را روی خودش انداخت و پاهایش را جمع کرد ومچاله شد زیر پروانه های زرد  و با خودش فکر کرد ، حالا پروانه ها به او نزدیک ترند و درد پاهایش زودتر خوب می شود . 
          چشم هایش را بست و آرام خوابید .